Last days in Holland

Halloooo allemaal,

De afgelopen weken zijn zo intens snel gegaan. Ik heb denk ik alleen maar leuke dingen gedaan en de eeuwig durende vakantie is nu toch echt bijna om. Afgelopen week heb ik bijna elke dag wel een afscheid ontbijt of etentje gehad. Het feit wil namelijk dat drie van mijn beste vriendinnen ook binnen een week vertrekken om een tijd in het buitenland te verblijven.
Het is heel raar om te bedenken dat we over een week verspreid zijn over een deel van de wereld terwijl we nu nog allemaal in Dordrecht zitten. Toch maakt het het afscheid nemen iets gemakkelijker omdat ik weet dat zij in hetzelfde schuitje zitten als ik.

Dinsdagavond had ik een afscheidsetentje bij mij thuis met mijn 9 lievelingsvriendinnen. Het was heel mooi weer (dat mocht ook wel een keer deze 'zomer') dus we konden in de tuin zitten. We hebben de hele avond gepraat en dat was zo fijn. Ik realiseerde me wat voor geweldig lieve vriendinnen ik heb en dat ik zo ontzettend blij met ze ben.  Ik denk dat je je pas echt beseft wat je hebt als je het achterlaat. Dat klinkt heel dramatisch maar door de lieve woorden, foto's en kaartjes werd ik me nog eens extra bewust van de lieve vriendinnen om me heen. En hoe fijn ik het vind dat ik volgend jaar weer terug kan komen bij deze lieve mensen.

ETEN! 

Ook van m'n familie heb ik hele mooie en lieve dingen gekregen: kaarten, boekjes en een fotoboek van zo ongeveer mijn hele leven. Wel vanaf het gebruik van de digitale camera, anders werd het een beetje te gek. (Hij zit al in m'n koffer Mieke.)

Voor nu is bijna alles gepakt en liggen er twee grote koffers in m'n kamer. Alle papieren zijn uitgeprint, de klassen gepland en m'n kleren opgevouwen. Ik vlieg morgen om 12:40 met mijn vader naar Chicago, waar we eerst nog een paar dagen zullen zijn. Na drie dagen zullen we doorrijden naar Appleton waar Lawrence University ligt. Super spannend!

Nu ga ik nog even genieten van mijn laatste dag op Nederlandse bodem. Een raar gevoel, gemixte gedachtes. Ik besef het denk ik nog niet helemaal. Of juist wel... Ach ik weet het niet, ik zie het allemaal wel.

Ik heb besloten om op zoveel mogelijk dingen 'ja' te zeggen dit jaar, ik ben heel benieuwd waar dat je kan brengen.

Lieeefs Niesje

*Ohja contact leggen met m'n roommate is me nog steeds niet gelukt (lees: ze reageert op geen enkele brief of email), wordt vervolgd...

Counting down

Halloooo lieve mensen,

Over precies 15 dagen gaat het gebeuren, ik vertrek naar Amerika om daar een jaar Liberal Arts te studeren aan Lawrence University in Appleton. Dit had ik een jaar geleden absoluut niet verwacht, ik wil namelijk al lang heel graag naar de toneelschool. Ik heb dit jaar auditie gedaan maar omdat de kans dat je wordt aangenomen heel klein is heb ik tegelijkertijd ook het CSP project bij Fulbright doorlopen. Dat houdt in veel toetsen maken, essays schrijven, gesprekken voeren en een miljoen vragenlijsten invullen.
In combinatie met audities doen was dat een beetje veel van het goede in m'n examenjaar, maar om het het kort te houden: ik ben helaas niet aangenomen, maar in plaats van de toneelschool ga ik nu dus iets anders heel geweldigs doen, een jaar studeren aan Lawrence!

Lawrence is een kleine universiteit met een groot conservatorium waar ik veel drama vakken wil volgen. Drama is relatief groot op Lawrence en daarom ben ik ook heel blij dat ik daar ben aangenomen. Ik leef op de campus, wat inhoud dat ik samen met een roommate een kamer heb in een gang waar heel veel andere eerstejaars slapen.
Lawrence ligt ongeveer drie uur boven Chicago in het stadje Appleton.

Appleton ligt vrij noordelijk, -15 graden in de winter is dus normaal. 

De meeste voorbereidingen zijn nu zo ongeveer gedaan, denk ik... Hoop ik. Ik krijg nog bijna dagelijks een mini-hartverzakking omdat ineens blijkt dat ik nog iets had moeten doormailen of invullen, maar dat ligt grotendeels aan mij heb ik het idee.

Ik besef nog niet helemaal dat ik de aankomende 10 maanden aan de andere kant van de wereld zal leven en ik heb geen idee of ik dat erg zal vinden. Misschien wel, misschien niet.

Hopelijk kan ik met deze blog familie , vrienden en toekomstige CSP'ers een beetje op de hoogte houden van m'n ervaringen op een ander continent.

Ik heb er 97% zin in en ik ben 3% bang, maar dat hoort erbij denk ik.

Lieeeefs,
Niesje